Stageweek 12 en 13

Nadat ik terug ben van de Raleighvallen moet ik een paar dagen hard aan het werk. Twee werkdagen missen merk je wel zo tegen het einde van de stageperiode. Gelukkig vlot het werk goed en lig ik nog steeds op schema.
Ik kan meteen woensdagmiddag mijn foto’s ophalen, van de Raleighvallen maar ook nog van Brownsberg en Jodensavanne. Er zit namelijk een goede fotozaak een paar blokken van Suzanne haar stageadres. Zij heeft ’s ochtends de fotorolletjes weggebracht en die kan ik ’s middags ophalen. Omdat ik het bonnetje van de foto’s moet ophalen bij haar zie ik ook meteen haar stageplaats, leuk. De foto’s zijn mooi geworden al zeg ik het zelf.

Op vrijdagmiddag neem ik na het werk de bus naar de stad. Ik ga op zoek naar souvenirs, daar wordt het wel tijd voor nu ik hier nog maar twee weken zit. Suzanne komt ook richting stad (op vrijdag ben ik altijd een uur eerder vrij dan zij). Samen gaan we eten bij de Mac. Elke keer als we in de stad zijn lopen we erlangs en houden we ons in: geen snacks voor ons, we koken immers elke avond een gezonde maaltijd. Maar vanavond moeten we om zes uur ergens zijn, een goed excuus voor een bezoekje aan de Mac. De frietjes smaken goed!
Als we thuiskomen hebben we precies vijf minuten om ons op te knappen. Dan nemen we de taxi naar een soort huishoudschool. Suzanne loopt stage bij de Nationale Vrouwen Beweging. Zij organiseren cursussen voor vrouwen, daarvan is vanavond certificaatuitreiking. Suzanne was uitgenodigd voor deze avond en ik ga gezellig mee. De uitreiking is een typisch voorbeeld van hoe zaken worden georganiseerd in Suriname. Suzanne en ik zijn er keurig netjes om zes uur zoals op de uitnodiging stond, uiteraard begint de uitreiking pas veel en veel later. Veel cursisten zijn ondanks de uitloop aan het begin te laat op hun eigen certificaatuitreiking (en sommigen komen ook helemaal niet). Eentje komt hijgend binnenhollen op het moment dat de certificaten van haar cursus worden uitgereikt.
De cursussen waar vanavond de certificaten van worden uitgereikt zijn de cursussen Bouw, Elektra en Media. De vrouwen die deze cursussen hebben gevolgd hebben dat vaak onder moeilijke omstandigheden moeten doen, vaak moeten ze werken om geld te verdienen en hebben ze de zorg voor een gezin. En dan moeten ze daarnaast nog studeren en stagelopen. Vooral voor de cursussen Bouw en Elektra best lastig, omdat dit nog worden beschouwd als typische mannenberoepen. Wel knap dus dat die vrouwen deze cursussen hebben gevolgd en hiervoor zijn geslaagd.
Tussen de uitreikingen door is er een muzikaal intermezzo. Een jongen doet erg zijn best op een keyboard, helaas lukt het niet heel erg. Ik moet heel krampachtig mijn kaken op elkaar houden en vooral ook niet naar Suzanne kijken om te voorkomen dat we beiden in de lach schieten.
Een Surinaamse feestelijkheid kan natuurlijk niet zonder een hapje en een drankje: er komen allerlei gefrituurde hapjes voorbij.

Het weekend is relaxed. Eigenlijk zouden Suzanne en ik deze zaterdag een boottocht gaan maken met een bekende schrijfster. Zij schrijft over het slavenverleden van Suriname, tijdens de boottocht doe je verschillende plantages aan. Helaas is de trip verzet naar vrijdag. Nog een werkdag missen gaat helaas niet voor mij, dus gaat de trip over voor ons.
Zaterdagochtend dus een beetje uitgeslapen. Ik ben eigenlijk altijd vroeg wakker, dus uitslapen komt vaak neer op nog relaxed een boekje lezen in bed.
Daarna kamer opruimen, handwas, keuken schoonmaken etc. Ik wilde een grote was doen, maar helaas is onze wasmachine kapot. We krijgen wel tijdelijk een wasmachine van onze huisbazin te leen, maar daar zit helaas geen centrifuge bij. Ik wacht dus nog heel even met de was: alle lakens handmatig uitwringen gaat me toch een beetje te ver.
Zaterdagmiddag gaan we naar het zwembad. We zijn inmiddels met zijn viertjes in huis: Tanja en Sanne zijn erbij gekomen. Die avond gaan we eten bij Sarinah’s, een Javaans restaurant (wat wij in Nederland Indonesisch noemen heet hier Javaans). Het eten is lekker en gezellig. Na het eten drinken we wat in de Cocobongo, een café. Er wordt al volop gedanst. De martini vloeit rijkelijk. Na twaalven gaan we richting discotheek Touché. Het is nog een beetje aan de vroege kant, de dansvloer beneden is nog leeg. Boven is een salsa zaaltje en daar zijn wel al mensen aan het dansen. De mensen die aan het dansen zijn kunnen het echt goed! Ze hebben zo rond hun heupen ook duidelijk geen botten in hun lijf, het gaat zo vloeiend!
Na een tijdje is het beneden wat drukker geworden en wagen ook wij ons op de dansvloer. Touché is op zich een leuke discotheek, maar met uitzondering van het salsazaaltje boven is het precies hetzelfde als een Nederlandse discotheek. De muziek bestaat vooral uit R&B, Suzanne en ik missen een beetje de classics J. Tegen drie uur gaan we naar huis. Daar drinken we nog een paar glazen water als tegenwicht voor de martini. Rond half vijf gaan we uiteindelijk slapen.

Na deze avond uit lukt uitslapen op zondag wel goed. In de namiddag gaan we nog even naar de Mall. In het winkeltje met kleding van het merk Anne pas ik nog een paar shirtjes. Toch wel cool met je naam erop (al vraag ik me af of ik ze ooit zal gaan dragen, maar goed). Helaas past echt niks. Ik ben duidelijk te groot. Na nog een lekker ijskoffie gedronken te hebben lopen Suzanne en ik alvast naar huis om te gaan koken. Het wordt vanavond een ouderwetse maaltijd: aardappels, bloemkool compleet met kaassausje, worstjes en nog een blikje gemengde groente erbij.

Dan begint op maandag alweer een nieuwe stageweek. Eind deze week wil ik mijn verslag inleveren, hard aan het werk dus. Maandag is Tanja jarig, dat moet gevierd worden met pannenkoeken. We eten dus bij ’t Pannenkoek en Poffertjes café. Ik heb in heel mijn leven in Nederland niet zo vaak pannenkoek gegeten in een restaurant als hier!

Dinsdag test ik de nieuwe wasmachine. Prima apparaat, al ben ik blij dat ik over twee weekjes weer de beschikbaarheid heb over een volautomaat!

Hoewel ik het hier nog prima naar mijn zin heb komt het tijdstip van vertrek toch wel erg dichtbij. Dan ga je zo stiekem wel weer verlangen naar huis, ondanks het feit dat ik hier een hele leuke tijd heb (gehad).
’s Avonds hang ik dan ook meestal een beetje lam voor de televisie. Altijd een verrassing wat erop gaat komen, zelfs als ik in de krant heb opgezocht wat erop zal gaan komen.
Erg vrolijk is het liedje van de Jumbo. Surinam Airways heeft namelijk pas een nieuwe jumbo aangeschaft. Nouja, nieuw voor SLM dan J. Men is heel trots op deze nieuwe jumbo en heeft er een liedje over gemaakt. Erg vrolijk met veel dansende mensen voor de jumbo:
Come on people lets dance and swing/ The new jumbo is a real big thing/ Jumbo, up in the sky/ Jumbo, we’re flying high/ Jumbo, let’s sing it loud/ Jumbo, that’s why we’re proud enzovoort.

Op donderdagmiddag is mijn conceptverslag af. Na werktijd print ik het uit in een internetcafé, het is wel een dik pak papier geworden! Nu maar afwachten wat men ervan vindt.
Elke derde donderdag van de maand wordt er in het Cultureel Centrum van de Nederlandse Ambassade een film vertoond. Dit keer is “Polleke” aan de beurt, ze draaien namelijk altijd Nederlandse films. Voor de tijd gaan we eten met een stel bij de Mambo Grill. Erg lekker en gezellig. Dit soort eetafspraken gaat altijd volgens het “zwaan-kleef-aan” principe. Iedereen nodigt iedereen uit en uiteindelijk heb je een hele groep. Ons huisgenootje Sanne heeft bij de slager een Nederlands meisje gesproken, die haar heeft uitgenodigd voor het eten. Wij zijn daar met ons hele huis naar toe gegaan. Verder kende de rest elkaar van het ziekenhuis, van de verpleegstersflat en weet ik al niet meer. Uiteindelijk hebben we dus gegeten met een groep van twaalf man oid. Gezellig dus. Na het eten begon de film. Vroeger heb ik alle boeken van Guus Kuijer gelezen (met als favoriet “Op je kop in de prullenbak”) dus ik vond de film erg leuk.

Het wordt ineens heel druk met reacties, gezellige boel. Voor de lezers die het niet meer begrijpen: de kievitclan is mijn familie van moederskant. Zoals mijn oom al schreef houden die dit weekend hun jaarlijkse uitje. Neven en nichten mogen niet mee, zodat mijn ooms en tantes zich ongestoord kunnen misdragen ;-)
Gorilla’s en kievitten hebben ze hier niet in het wild ;-)