Dag 3: Rondwandeling Foengoe-eiland en Moedervalle

Lekker uitgeslapen, wel tot zeven uur. In de ochtend maken we een rondwandeling om het eiland. We beginnen bij een nieuw houten huis aan de rivier. Aan een kant is dit huis helemaal open zodat er ongestoord genoten kan worden van het uitzicht. Als ik ooit nog eens terugkom weet ik wel waar ik wil logeren! Iets verder in het bos zijn nog twee ronde afdakjes. Eronder staan een bed, en achter een muurtje zijn toilet, douche en wastafel. Er zijn geen wanden, je slaapt hier dus echt in het oerwoud. Onderweg krijgen we opnieuw uitleg over planten en dieren. Een kleine greep uit alles wat we hebben gezien: toekans, ara’s, felgekleurde duizendpoten, een reuzenmierennest, een reuzenspinnenweb, spechten, kenoefelookbomen (knoflook), katoenbomen, kapokbomen, wilde ananas en een woudreus.
Met de tocht van gister nog in onze benen hebben we zo al weer meer dan tien kilometer gelopen.
Na de lunch vertrekken we per korjaal naar Lolopasi. Dit is een logeergebouw van de Stichting Natuurbehoud Suriname (Stinasu), hierachter begint het pad naar de Moedervallen. Een van de gidsen doet voor hoe je binnen 5 minuten een palmblad vlecht zodat het gebruikt kan worden als dakbedekking. We zien een slang, deze lijkt echter zoveel op een schoenveter dat ik er totaal niet van onder de indruk ben.
Als we een tijdje gelopen hebben begint het heel hard te regenen. Wij merken er onder de bomen echter niet veel van, we horen vooral het geluid. Daarna begint het echter ook heel hard te waaien. Zo hard, dat bomen als luciferhoutjes omvallen. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk: bomen hebben hier geen diepe wortels. Het is wel een beetje griezelig, we lopen snel door. De weg wordt wel ergens versperd door een omgevallen boom. Je ruikt gewoon de vochtige aarde. Het oerwoud doet al een aanslag op je oren en ogen, maar dus ook op je neus.
Na een wandelingetje van drie kwartier zijn we bij de Moedervallen: een indrukwekkende serie stroomversnellingen. Op de terugweg ligt er een schildpad op het pad. Hij trekt zich snel terug in zijn huisje wanneer wij eraan komen. We lopen voorbij en blijven iets verderop stilstaan. Na precies twee minuten wachten komt het beest weer voorzichtig tevoorschijn en kan hij gefotografeerd worden. Een eindje verderop zien we nog slingerapen, heel cool.
Van het logeergebouw varen we naar de aanlegplaats van het onderzoekerskamp. Omdat de gids daar heeft gewerkt mogen we daar ook een kijkje nemen. Het is een klein gebouwtje, met twee slaapkamers (voor vijf onderzoekers), een werkplaats/kantoor en een keuken. Buiten een toilet en een douche. De onderzoekers zijn van zeven uur ’s ochtends tot vijf uur ’s avonds in het bos om de apen te observeren. Elke zesde dag hebben ze vrij. Contact met de buitenwereld hebben ze door de radio en de satelliettelefoon. Een keer in de drie maanden ongeveer gaan ze naar de stad. De meeste mensen doen dit werk ongeveer een jaar. Lijkt mij wel moeilijk: zo lang weg zonder goed contact met de buitenwereld. Het werk maakt natuurlijk wel heel veel goed: de onderzoekers herkennen alle apen persoonlijk en de apen herkennen hun ook.
Bij de aanlegplaats van het kamp zien we ook nog slijpgroeven: plaatsen in de rotsen waar indianen honderden jaren lang hun gereedschappen hebben geslepen. Hierdoor zijn deze plaatsen helemaal gepolijst.
Bij terugkomst op het eiland zwemmen in de soela’s, echt heerlijk. Het water in de douches komt ook rechtstreeks uit de rivier, dus in plaats van douchen kun je ook gewoon gaan zwemmen.
Bij het eten zie ik echt een enorme spin in de balken zitten. Het is geen tarantula, maar hij is wel zo groot als mijn hand. Brrrr. Die nacht blijven we na het eten zo lang praten dat het licht uitgaat (het eiland heeft een paar generatoren). Dan is het echt pikdonker! Met behulp van een petroleumlampje uitkleden en naar bed. En dan maar hopen dat er niet zo’n grote spin in mijn bedje is gekropen!