Dag 4: Van Foengoe-eiland naar Paramaribo
Door: Anne
08 September 2004 | Nederland, Amsterdam
Het was de bedoeling dat we twee keer de reis per vliegtuig zouden maken. Wij verkiezen echter minstens drie uur in een korjaal (op een houten bankje onder de brandende zon) en minstens vijf uur in de bus boven het comfort van een uurtje vliegen. Wij zijn echte avonturiers en willen dus via de moeilijke weg naar Paramaribo! Zo voel je pas echt hoe diep je in het binnenland bent en hoe onbegaanbaar delen ervan nog zijn.
Tegen negen uur vertrekken we. Deze korjaal heeft gelukkig wel rugleuningen en met behulp van kussentjes op de banken en in onze rug kunnen we nog enigszins comfortabel zitten. We moeten zwemvesten aan. We varen nooit met dezelfde snelheid, af en toe heel hard, maar af en toe ook heel zacht vanwege rotsen in het water. De onderkant van de boten is heel dik, wel nodig met al die rotsen. Tijdens de drie uur durende tocht zien we veel wild. Het water staat nog redelijk hoog dus vandaar dat we maar de minimale tijd nodig hebben. Als het water lager komt te staan wordt het sturen lastiger in verband met de rotsen. Ook varen we stroomafwaarts, dat scheelt al snel een uur reistijd.
Rond twaalven zijn we dus in Witagron, een dorpje langs de rivier. Hier gaat een weg langs, bij Witagron ligt een grote brug over de rivier. Deze ziet er nogal gammel uit, dus ik ben blij dat wij er niet overheen hoeven. De weg gaat verder het binnenland in naar onder andere de Blanche Marie watervallen. We krijgen een rondleiding door het dorp. Ook mogen we binnenkijken in de polikliniek, wat ik natuurlijk zeer interessant vind. De Algemene Gezondheids Medewerkers (personen die de klinieken in het binnenland beheren en alles doen: bevallingen, tandheelkundige behandelingen, recepten uitschrijven etc etc) leidt ons vol trots rond in het kleine gebouwtje. Er is een spreekkamer, een verloskamer, een observatiekamer. En een apotheek (een grote medicijnkast) en een laboratorium (een hoekje van het aanrecht met wat buisjes). Al met al wel alles wat nodig is voor de basiszorg. Enige minpunt is dat er geen airstrip in de buurt is, zoals bij de meeste poliklinieken. Wanneer er een ambulance nodig is omdat een patiënt naar de stad moet, moet deze vanaf Zanderij (de luchthaven) komen, een aantal uur rijden hiervandaan. De AGM moet dus goed inschatten wanneer het nodig is de ambulance in te schakelen. Een verantwoordelijke baan.
Wanneer we terugkomen van de rondleiding is de volgende groep gearriveerd. Deze groep gaat met onze korjaal verder naar Foengoe-eiland. Het busje waarmee zij gekomen zijn zal ons terugbrengen naar de stad.
We krijgen het avontuur waarom we hadden gevraagd: ons busje is namelijk kapot. Het staat een eindje terug langs de weg met een kapotte aandrijfas. De reden dat de volgende groep al in Witagron is, is dat een andere groep die op weg was naar Blanche Marie zo vriendelijk was hun een lift te geven. Er is al gebeld naar de stad. Rond enen zal er een busje uit de stad vertrekken om ons op te halen. Als alles meezit kan dat busje rond zessen hier zijn en zullen we tegen middernacht terug zijn. Met enige weemoed denken we aan het vliegtuig dat nu ongeveer had moeten vertrekken. Ach, we hebben zelf voor avontuur gekozen, nu zullen we het krijgen ook! Ik vind het alleen een tikje vervelend dat er wel mensen ongerust gaan worden bij mij thuis als ik echt veel later terug ben dan gepland. Zij weten ook wel hoe hier de wegen zijn, maar toch.
We gaan lunchen. De groep die naar Blanche Marie gaat ook, de chauffeur van hun bus grijpt de gelegenheid om rechtsomkeert te maken en onze chauffeur te gaan helpen. Na enige tijd verschijnen er dus weer twee busjes uit het oerwoud. De aandrijfas van onze bus is provisorisch gerepareerd, vraag me niet hoe. We laden alles in en gaan toch maar rijden met het busje. Als we de bus tegemoet rijden die ons komt halen scheelt dat dubbel in tijd.
Als ik de geluiden hoor die onder het busje vandaan komen heb ik er niet veel vertrouwen in dat we erg ver gaan komen. Geheel tegen mijn verwachting in houd het busje het echter helemaal vol.
De weg is natuurlijk onverhard en zit vol gaten en kuilen. Gelukkig is het droog geweest en is de weg dus relatief goed te noemen. We worden echter nog steeds flink door elkaar geschud, vooral ook omdat de chauffeur ondanks het mankement een heel stevig tempo aanhoudt. We rijden de meeste tijd door de jungle, af en toe ook over de savanne. Hoe dichter we bij Zanderij in de buurt komen hoe beter de weg wordt. Vanaf Zanderij is de weg verhard dus trapt de chauffeur hem nog eens extra op zijn staart. Onderweg zijn we het busje wel tegengekomen dat ons op zou moeten halen maar om een of andere reden is er besloten dat we door blijven rijden in het busje met de kapotte aandrijfas.
Al met al zijn we tegen zeven uur al in Paramaribo, veel vroeger dan ik had verwacht. Na een hartelijk afscheid van de reisgenoten en de gids worden het echtpaar en ik gedropt bij een taxibedrijf. Omdat we dicht bij elkaar wonen delen we een taxi naar huis.
Als ik thuiskom kan ik nog net aanschuiven bij het eten, lekker! Inmiddels is ons vierde huisgenootje ook gearriveerd. Na het eten is het natuurlijk tijd om verhalen uit te wisselen. Dan lekker douchen en naar bed.
Tegen negen uur vertrekken we. Deze korjaal heeft gelukkig wel rugleuningen en met behulp van kussentjes op de banken en in onze rug kunnen we nog enigszins comfortabel zitten. We moeten zwemvesten aan. We varen nooit met dezelfde snelheid, af en toe heel hard, maar af en toe ook heel zacht vanwege rotsen in het water. De onderkant van de boten is heel dik, wel nodig met al die rotsen. Tijdens de drie uur durende tocht zien we veel wild. Het water staat nog redelijk hoog dus vandaar dat we maar de minimale tijd nodig hebben. Als het water lager komt te staan wordt het sturen lastiger in verband met de rotsen. Ook varen we stroomafwaarts, dat scheelt al snel een uur reistijd.
Rond twaalven zijn we dus in Witagron, een dorpje langs de rivier. Hier gaat een weg langs, bij Witagron ligt een grote brug over de rivier. Deze ziet er nogal gammel uit, dus ik ben blij dat wij er niet overheen hoeven. De weg gaat verder het binnenland in naar onder andere de Blanche Marie watervallen. We krijgen een rondleiding door het dorp. Ook mogen we binnenkijken in de polikliniek, wat ik natuurlijk zeer interessant vind. De Algemene Gezondheids Medewerkers (personen die de klinieken in het binnenland beheren en alles doen: bevallingen, tandheelkundige behandelingen, recepten uitschrijven etc etc) leidt ons vol trots rond in het kleine gebouwtje. Er is een spreekkamer, een verloskamer, een observatiekamer. En een apotheek (een grote medicijnkast) en een laboratorium (een hoekje van het aanrecht met wat buisjes). Al met al wel alles wat nodig is voor de basiszorg. Enige minpunt is dat er geen airstrip in de buurt is, zoals bij de meeste poliklinieken. Wanneer er een ambulance nodig is omdat een patiënt naar de stad moet, moet deze vanaf Zanderij (de luchthaven) komen, een aantal uur rijden hiervandaan. De AGM moet dus goed inschatten wanneer het nodig is de ambulance in te schakelen. Een verantwoordelijke baan.
Wanneer we terugkomen van de rondleiding is de volgende groep gearriveerd. Deze groep gaat met onze korjaal verder naar Foengoe-eiland. Het busje waarmee zij gekomen zijn zal ons terugbrengen naar de stad.
We krijgen het avontuur waarom we hadden gevraagd: ons busje is namelijk kapot. Het staat een eindje terug langs de weg met een kapotte aandrijfas. De reden dat de volgende groep al in Witagron is, is dat een andere groep die op weg was naar Blanche Marie zo vriendelijk was hun een lift te geven. Er is al gebeld naar de stad. Rond enen zal er een busje uit de stad vertrekken om ons op te halen. Als alles meezit kan dat busje rond zessen hier zijn en zullen we tegen middernacht terug zijn. Met enige weemoed denken we aan het vliegtuig dat nu ongeveer had moeten vertrekken. Ach, we hebben zelf voor avontuur gekozen, nu zullen we het krijgen ook! Ik vind het alleen een tikje vervelend dat er wel mensen ongerust gaan worden bij mij thuis als ik echt veel later terug ben dan gepland. Zij weten ook wel hoe hier de wegen zijn, maar toch.
We gaan lunchen. De groep die naar Blanche Marie gaat ook, de chauffeur van hun bus grijpt de gelegenheid om rechtsomkeert te maken en onze chauffeur te gaan helpen. Na enige tijd verschijnen er dus weer twee busjes uit het oerwoud. De aandrijfas van onze bus is provisorisch gerepareerd, vraag me niet hoe. We laden alles in en gaan toch maar rijden met het busje. Als we de bus tegemoet rijden die ons komt halen scheelt dat dubbel in tijd.
Als ik de geluiden hoor die onder het busje vandaan komen heb ik er niet veel vertrouwen in dat we erg ver gaan komen. Geheel tegen mijn verwachting in houd het busje het echter helemaal vol.
De weg is natuurlijk onverhard en zit vol gaten en kuilen. Gelukkig is het droog geweest en is de weg dus relatief goed te noemen. We worden echter nog steeds flink door elkaar geschud, vooral ook omdat de chauffeur ondanks het mankement een heel stevig tempo aanhoudt. We rijden de meeste tijd door de jungle, af en toe ook over de savanne. Hoe dichter we bij Zanderij in de buurt komen hoe beter de weg wordt. Vanaf Zanderij is de weg verhard dus trapt de chauffeur hem nog eens extra op zijn staart. Onderweg zijn we het busje wel tegengekomen dat ons op zou moeten halen maar om een of andere reden is er besloten dat we door blijven rijden in het busje met de kapotte aandrijfas.
Al met al zijn we tegen zeven uur al in Paramaribo, veel vroeger dan ik had verwacht. Na een hartelijk afscheid van de reisgenoten en de gids worden het echtpaar en ik gedropt bij een taxibedrijf. Omdat we dicht bij elkaar wonen delen we een taxi naar huis.
Als ik thuiskom kan ik nog net aanschuiven bij het eten, lekker! Inmiddels is ons vierde huisgenootje ook gearriveerd. Na het eten is het natuurlijk tijd om verhalen uit te wisselen. Dan lekker douchen en naar bed.
-
08 September 2004 - 15:41
Hilde:
Ben eens de eerste met een reactie. Leuk om weer van je te horen. Maak er nog een leuke tijd van de komende drie weken!!!! -
08 September 2004 - 15:48
Anne:
Ha zusje, vanuit de rimboe is het lastig om van je te laten horen. ALs het goed is bellen we binnenkort weer! -
08 September 2004 - 19:40
Liedy:
Nou dit was wel een heel gaaf tripje.Lijkt me iets wat je niet snel vergeet. Tot gauw. -
09 September 2004 - 17:51
Pauline:
Watleuk om je spannende avonturen mee te lezen!
Geniet nog van je laatste weken! -
09 September 2004 - 18:19
Miss Vedess En Ed Von Sleck:
wij lezen de prachtige observaties met genoegen -
11 September 2004 - 05:39
Herman W:
Anne, ik heb een bericht van jou vader doorgestuurd naar de Kievit clan.
Pas je wel op voor loslopende kievitten -
12 September 2004 - 08:50
Een Van De... "Kievit Clan":
Geniet ervan je laatste weekjes. Nu echt aftellen... Groetjes Vera
PS Gisteren was je zus nog bij me in Den Haag samen met Sabine. Was errug gezellig! -
12 September 2004 - 16:52
Jørgen Oet H@@ksbergen::
Het is fijn om te weten dat het goed met je gaat in Suriname, weet je.
Ik ga je sieeen! -
13 September 2004 - 06:10
Eric En Sandra:
Hee als je nog een keer een probleem met 1 van de busjes hebt, dan stuur ik Peter wel even langs.
Groetn,
Eric en Sandra -
13 September 2004 - 13:10
Anne:
Hee wat leuk al die reacties. Ik pas op voor loslopende kievitten (nog niet gezien trouwens). En ja mam, als spinnen groter dan mijn hand zijn ben ik er inderdaad nog steeds bang voor :-) Ik heb hem op de foto staan hoor! -
13 September 2004 - 13:55
Marc En Sandra:
Hier een berichtje oet
Hoksebarge. Leuk om te horen hoe het met je gaat daar in Suriname. Geniet ervan.... groetjes -
13 September 2004 - 18:19
Jørgen:
Spinnen en kevers mogen wel naar mij gezonden worden mits ze in alcohol zijn geconserveerd. -
13 September 2004 - 19:32
Mieke En Frans En Kids:
Anne, hoe durf je zo ver van huis te gaan. Weet je de weg wel terug. Take care. Geniet ervan. -
13 September 2004 - 20:03
Kievitclannetje:
Leuke verhalen An, en je kunt nu aftellen! Geniet nog maar even, het is zo voorbij en dan wou je dat je er weer zat... -
13 September 2004 - 20:03
Hester:
Kus van je zus, was ik net vergeten erbij te zetten -
14 September 2004 - 20:22
Newland Publishers:
jouw trefzekere observaties met persoonlijk stempel worden op deze wijze bewaard en gaan daarmee niet teloor in herinneringen -
14 September 2004 - 20:24
Arnoldus Novaterra:
wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik je met de neus tegen de voorruit in een auto zonder achteruit -
14 September 2004 - 20:26
Harry Nijland:
he dochter!
gaan we nog een keertje ouderwets naar ibbi met frisdankkannisters? -
15 September 2004 - 14:35
Arnoldus Novaterra:
... en zonder achterruit -
16 September 2004 - 12:47
Anne:
Hoi allemaal, de nieuwe verhalen laten nog even op zich wachten, doe ook niet heel veel meer dan flink werken om mijn stage af te krijgen. Pap: Ib lijkt me leuk met koude pizz. Mam: Heri heri vind ik zelf niet lekker, ik zal wel proberen een keer echte roti te maken (dus niet uit zo'n pakje) en ook saoto soep, dat is pas lekker! -
16 September 2004 - 18:58
De Hania's:
He Anne!
We hoorden van je ouders dat je in Suriname bent! Wat ontzettend leuk zeg! Geniet er maar van!
Groetjes van Anniek, Coline, Anneke en Simon -
17 September 2004 - 04:43
Herman W:
Anne
Vandaag begint weer het jaarlijkse familie weekend van de Kievitclan.Voor velen is dit het mooiste weekend van het jaar. De oompjes drinken. De tantes rennen door de winkels zodat het net lijkt dat ze hun ei zoeken. Tante A. is meestal 3 winkels voor en met elkaar werken ze alle winkels van een grote stad in 4 uur af. En de oompjes drinken maar. Als er wordt gegeten lenen ze elkaars bril om te zien wat het geeft en bij een verkeerde menukeuze gebruiken ze elkaars gebit. Wat een zootje. En de oompjes drinken maar. (ik ook).Trouwens, weet je wel dat jou moeder een fanatiek lid is van de clan. Moet jij niet aan de lezers uitleggen dat de Kievitclan niet een of andere terroristische beweging is? Als jij straks uitgestudeerd bent en gaat werken voor het grote geld zou jij best onze sponsor kunnen worden. Anne, nog veel plezier, wij praten over jou dit weekend.
Herman W -
17 September 2004 - 07:31
Eric OV:
zeg dan ook even in Suriname dat als ze nog gorilla's willen hebben dat ze Herman Weghorst daar wel mogen uitzetten in het oerwoud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
