Trip Raleighvallen dag 1

Trip Raleighvallen dag 1 (zaterdag 4 sep): Van Paramaribo naar Foengoe-eiland

Er is natuurlijk een boel te vertellen over deze trip, daarom heb ik het maar even opgesplitst in aparte berichten.

Vandaag is het zover: ik vertrek voor vier dagen naar de binnenlanden van Suriname!
Om tien uur moet ik me melden op het vliegveld Zorg en Hoop, hiervandaan vertrekken alle binnenlandse vluchten. Er is veel bedrijvigheid, maar omdat ik een trip ga maken met een erkende touroperator mag ik wachten in de lounge: een kaal hok met airco. Daar ontmoet ik ook de andere reisgenoten, een stel studenten uit Groningen die hier op vakantie zijn, een ouder echtpaar dat hier voor ongeveer twee jaar werkt en een Surinamer.
We mogen maar 5 kg bagage meenemen per persoon, in verband met de maximale lading van het vliegtuig.
Daar zit je stiekem toch wel gauw op, op het laatste moment heb ik nog een paar dingen uit mijn tas gegooid. Ik verwacht eigenlijk niet dat ze alles nauwkeurig zullen afwegen, maar het tegendeel blijkt waar. Wij worden allemaal gewogen. Onze tassen niet, want die moeten toch mee volgens de gids. Wel wordt er gekeken of het volume niet abnormaal is. Met de zes deelnemers aan de trip, de piloot, de gids, de tassen en alle etenswaren die mee moeten is het vliegtuig te zwaar. Fruit en water blijven dus achter op het vliegveld om de volgende dag nagestuurd te worden met een busje. Terwijl men bezig is met het wegen van onze vracht vertrekken er verschillende vliegtuigen naar bestemmingen als Stoelmanseiland, Drietabbetje en Langetabbetje. Door de namen en de merken van de vliegtuigjes (max aantal personen in het grootste vliegtuig is trouwens 20) moet ik heel erg denken aan de Flying Doctors, er komen veel namelijk Chessna’s en Nomads voorbij.
Na anderhalf uur wachten is het dan zover. Ons vliegtuig wordt ingeladen. Er is plaats voor precies acht personen en onze bagage, het is dan wel redelijk proppen. Wanneer de piloot vraagt om een licht persoon om naast hem te komen zitten aarzel ik geen moment: that’s me! Terwijl de rest dus achter in stapt klauter ik in de cockpit naast de piloot. Wanneer iedereen is ingestapt taxiën we naar het begin van de startbaan. En dan stijgen we op. Heel apart in zo’n klein vliegtuigje. Ik heb natuurlijk een super uitzicht door de voor- en zijruit. We maken een grote bocht over Paramaribo en koersen dan richting het zuiden. We laten al snel de buitenwijken van Paramaribo achter ons en dan zien we tijdenlang niets anders dan “broccoli”. Af en toe zien we een zandpad of een rivier, maar we zien vooral heel veel bomen. Er zijn redelijk wat wolken, als we vlak daaronder vliegen hebben we last van turbulentie. Ook apart in zo’n klein vliegtuigje.
Na een tijdje vliegen verschijnen wel grote rotsblokken, een daarvan is de Voltzberg die we zullen gaan beklimmen. Op het GPS schermpje voor me zie ik na een uurtje vliegen dat we er bijna zijn. Ik zie echter alleen nog maar jungle. We vliegen lager en lager, de individuele bomen zijn al te onderscheiden. Opeens verschijnt er een stukje lichtgroen in de jungle: de airstrip. We maken een vrij zachte landing, ondanks het feit dat de landingsbaan natuurlijk niet geasfalteerd is.
We laden onze bagage uit en wachten tot het vliegtuig is vertrokken met een terugkerende groep.
Daarna lopen we naar de “ecolodge”, een duur woord voor een afdak van palmbladeren met als muren wat houten schotten. Het ziet er allemaal wel goed uit, alles is schoon, er hangen klamboes boven de bedden zoals het hoort en bovenal waan je je echt in de jungle in zo’n accommodatie, dat was in een echt huis wel anders geweest. Er is een recreatiegedeelte, een slaapgedeelte met een aantal stapelbedden en een afgescheiden hokje met nog twee bedden. Achterin is een keuken, en iets verderop een afdak met daaronder toiletten en douches. We hebben onze eigen kokkin, die een lekkere lunch heeft klaargemaakt.
Voor de TBK-Gers onder ons; dit jaar was er voor het vak Geneeskunde in Context een nieuwe gastspreker om iets te komen vertellen over de overheidskant van de zorg. Het blijkt dat er een nieuwe gastspreker nodig was omdat degene die dhr. Bijker eerder altijd uitnodigde nu in Suriname werkt op het Ministerie van Volksgezondheid. En die is nu ook mee op trip. Tsja, de wereld is klein!
Foengoe-eiland is een eilandje van 5 km lang en maximaal 500 meter breed. Het ligt midden in de Coppenamerivier. Bij het eiland liggen enkele stroomversnelling, die worden hier soela’s genoemd. De soela’s bij de zuidelijke punt van Foengoe-eiland worden de Raleighvallen genoemd. Raleighvallen is ook de naam van het natuurreservaat waar dit alles in ligt.
Na de lunch gaan we zwemmen bij de soela’s. De stroming in het midden van de rivier is echt heel sterk, het is meerdere malen voorgekomen dat mensen die beweerden dat ze goede zwemmers waren een heel eind meegesleurd werden en met de boot weer moesten worden opgehaald. Dichter bij de kant is het echter goed vertoeven. Het water is helder en heeft een aangename temperatuur. Het blijft oppassen met piranha’s en sidderalen die hier ook overal zitten. Sidderalen zijn vissen die een schok afgeven als je ze aanraakt, het voltage is 300! Gelukkig is het amperage een stuk lager en is het dus niet dodelijk voor de mens.
Na het zwemmen vertrekken we met een bootje een eindje stroomopwaarts naar een ander eilandje om daar ook nog even te gaan zwemmen. De korjalen die ik gewend ben zijn heel breed, degene in deze rivier zijn echter heel smal. Dat moet ook wel, er liggen hier overal rotsen en met een brede boot is het lastig om daartussen door te varen. De boot waarmee we gaan is dus heel smal en lang. We vliegen op volle vaart door het water en scheren af en toe rakelings langs een rots. Een beetje wildwaterbaan-idee dus. Op Copi-eiland, genoemd naar een bomensoort gaan we ook even zwemmen. Dan varen we weer terug naar Foengoe-eiland.
In Suriname komen in totaal acht apensoorten voor, waaronder doodshoofdaapjes. Op het eiland bevind zich een groepje doodshoofdaapjes die ooit in de stad als huisdier gehouden werden maar nu op het eiland zijn losgelaten. Ze blijven echter in de buurt van mensen en we mogen ze voeren. Ze eten de bacoves (bananen) zo uit onze hand! Heel leuk, vooral als eentje zijn vingertjes een voor een gaat aflikken of als ze elkaar aan de haren gaan trekken in de haast zo snel mogelijk bij de lekkere hapjes te zijn.
We lopen een uurtje voor de schemering naar de airstrip. Dat is namelijk een goede plaats om allerlei wilde dieren te spotten. We zien heel veel ara’s aan het einde van de airstrip. Wanneer we over de airstrip teruglopen met de ondergaande zon voor ons en jungle aan weerszijden van de strip komen er drie ara’s over ons heen gevlogen, supermooi met al die felle rode en blauwe kleuren.
Tegen de schemering begint ook een oorverdovend lawaai van de krekels. Tussendoor hoor je ook het gekras van ara’s en af en toe het gebrul van brulapen.
Het avondeten is lekker. Daarna redelijk op tijd naar bed, morgen een flinke wandeltocht voor de boeg. Het tandenpoetsen is wel griezelig. Boven in de nok van het dak van de toiletgebouwen zit namelijk een nest met tarantula’s. Brrrr. Gelukkig zie ik er niet eentje.